قدمت استفاده از گیاهان و داروهای طبیعی به ابتدای خلقت انسان برمی گردد. بشر برای رفع آلام خود همواره مهمترین ابزاری که در اختیار داشته، مواد موجود در طبیعت بوده است و این روند هم اکنون نیز با تمام پیشرفت تکنولوژی ادامه دارد. اوج گیری دانش بشری در امر تحقیقات و به دنبال آن ساخت داروهای پر قدرت شیمیایی موجب غفلتی چند از مقولۀ گیاهان دارویی و طب سنتی گردید.

در کشور ما از آنجا که طب سنتی، داروهای گیاهی و طب مکمل واژه هایی هستند که سالهاست در نظام سلامت ما حضور گنگ و نامشخصی دارند و نیاز به ساماندهی آنها احساس می شد و از طرف دیگر در روند پیشرفت های جهانی پیروی از رهنمون های سازمان بهداشت جهانی امری اجتناب ناپذیر می نمود، مقدمات راه اندازی و تصویب رشته طب سنتی در سال 1385 در وزارت بهداشت فراهم گردید. چهار دانشگاه علوم پزشکی تهران، علوم پزشکی شهید بهشتی، علوم پزشکی ایران و شاهد برای جذب دانشجو اعلام آمادگی کردند. با حمایت رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران جناب آقای دکتر لاریجانی نخستین دانشکده طب سنتی ایران در دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1386 افتتاح شد. این واقعه برگ زرینی گشت که به گفته بسیاری از صاحبنظران، مجوز ورود تفکرات ابن سیناها و رازی ها پس از سالها به دانشگاههای علوم پزشکی گردید.